บทที่ ๑๔
“อึก..บ..บี” มือเล็กทุบเข้าที่หน้าอกแกร่งเพราะเริ่มหายใจไม่ทัน
จุ๊บ!
“อื้อ” อยากจะห้ามแต่หัวใจดันสั่งการสั่งข้ามกกับสมอง
มือเล็กคล้องคอหนาให้กายลงมาแนบชิดกันยิ่งกว่าเดิม
แจบอมผละออกจากร่างเล็กก่อนจะเปลี่ยนมาซุกไซร้ลำคอขาว
“ไม่มีถุงยางนะ” น้ำเสียงแหบพร่าตอนกระซิบบอกทำเอาใบหน้าคนตัวเล็กร้อนผ่าว
“แต่ก่อนก็ไม่เคยใส่หนิ อ้ะ! อย่าทำรอยนะ”
แม้จะห้ามไม่ให้ทำรอยแต่คนตัวใหญ่ไม่คิดจะฟังสักนิด
โชคดีหน่อยที่แจบอมทำร่องรอยไว้เพียงตรงหน้าอกเท่านั้น
ไม่ได้ทำโชว์ตรงที่คนนอกสามารถมองเห็นได้
มือหนาแยกขาเรียวเล็กออกจากกัน ปากหนาก็กดจูบลงมาเรื่อยๆจนถึงหน้าท้องบาง
เห็นบางอย่างตั้งชูชันก็อดที่จะเอ็นดูไม่ได้
“ยังเล็กเหมือนเดิมเลยนะ”
“ย่าห์! อิมแจบอม”
แจบอมโถมตัวเข้าไปบดจูบปากอิ่มอีกครั้ง
มือนึงเขาใช้มันชักรูดแกนกายเล็กเพื่อให้จินยองได้ปลดปล่อย ส่วนอีกมือนึงเขาก็ใช้ประโยชน์มันด้วยการเข้าไปสำรวจภายในเพื่อเตรียมการให้พร้อม
ร่างเล็กร้องครางอื้ออึงในลำคอเพราะใช้เสียงไม่ได้
ไหนจะมือหนาที่ชักรูดแกนกายให้เขาและสิ่งที่มันกำลังเข้าออกด้านล่างเขาอีก
มันทรมานทว่าก็เต็มไปด้วยความสุขสม
เขาใช้เวลาไม่นานก็ปลดปล่อยความต้องการของตัวเอองออกมาเสียเต็มไปหมด
อิมแจบอมยังคงเป็นคนที่เก่งในเรื่องนี้เสมอสินะ
“หื้ม? หึ..ปล่อยไวดีนี่” จินยองหันหน้าหนีด้วยความเขินอาย
พยายามท่องไว้ในใจว่าตัวเขานั้นเมา ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ยอมแจบอมถึงขนาดนี้หรอก
“อ้ะ! บี..มันเจ็บนะ”
แถมยังเผลอเรียกชื่อสั้นๆของอีกฝ่ายอีก ไม่รู้ตัวเลย จินยองไม่รู้ตัวเองเลย
ไม่รู้ว่ากระทั่งว่าแจบอมมองตัวเองด้วยสายตาเอ็นดูขนาดไหน
“ขอโทษครับ เจ็บมากไหม?”
ร่างสูงโน้มตัวลงไปจุ๊บหน้าผากมนเบาๆเป็นการปลอบใจ
ถ้าจะให้โทษคงต้องโทษที่ความน่ารักของจินยองที่ทำให้เขาอดใจรอไม่ไหวสอดใส่เข้าไปทั้งๆที่ตัวของจินยองเองยังไม่ค่อยพร้อมรับของใหญ่เข้าไปสักเท่าไหร่
“อึก..ฮึก.ไม่เป็นไรเข้า อ่า..เข้ามาเลย”
สองมือสอดประสานเป็นหนึ่งเดียว
เสียงร้องครางหวานปะปนไปกับเสียงทุ้มดังไปทั่วห้องนอน ห้องนอนที่มีเพียงสองเรา
ห้องนอนที่แม้แต่แบมแบมยังไม่เคยได้เข้ามานอน ที่นอนที่เคยมีความทรงจำของเราสองคน
จังหวะเนิบนาบเชื่องช้าทำเอาจินยองแทบขาดใจ
แต่ถ้าหากจะขาดใจตายภายในอ้อมกอดนี้เขาอาจจะยอมขาดใจตายก็ได้
แต่การร่วมรักไม่เคยทำให้ใครขาดใจตาย เว้นแต่ว่ามันจะ...
“อ้า..อึก ไม่ไหวแล้ว” แล้วคนตัวเล็กก็ปลดปล่อยออกมาอีกรอบนึง
“หึ..เสียวล่ะสิ”
คนด้านบนเอ่ยหยอกล้อก่อนจะงับปากอิ่มสีชมพูที่ยู่ใส่เขาอย่างน่ารัก
“อื้อ เจบี!” คนตัวเล็กมองค้อนเมื่อโดนแกล้ง
“ครับ?”
แต่คนโดนแกล้งไม่แม้แต่จะสำนึกผิดแถมยังส่งยิ้มจนตาปิดมาให้เขาอีก
“บ..เบา อ้า..เบาๆสิ”
“ซี๊ด! เบาไม่ไหวแล้ว” ร่างสูงเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นก่อนจะปลดปล่อยออกมาเต็มช่องทางรัก
“อ้า...”
“ป..ปล่อยใน..ทำไม?” น้ำเสียงแผ่วเบาเอ่ยถาม
จุ๊บ!
ร่างสูงไม่ตอบคำถาม
เขาทำเพียงแค่จุ๊บหน้าผากมนก่อนจะเริ่มบทรักขึ้นอีกรอบนึง แน่นอนว่าทุกครั้งที่แจบอมปลดปล่อย
เขาไม่ได้ใส่ถุงยางและ...ไม่ได้ปล่อยข้างนอก
แสงแดดอ่อนที่เล็ดลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาไม่ได้ทำให้รำคาญได้เท่ากับเสียงสั่นของโทรศัพท์มือถือที่ยังสั่นไม่หยุดหย่อน
ทำเอาร่างสูงรำคาญ มือหนาคว้าสะเปะสะปะคลำหาโทรศัพท์มือถือโดยที่ตายังคงหลับอยู่
เขากดรับโดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่านั้นเป็นโทรศัพท์ของจินยองไม่ใช่ของตัวเอง
(จินยองนายอยู่ที่ไหน? นี้รู้ไหมว่าเด็กๆร้องไห้งอแงหานายใหญ่แล้วนะ
ฉันเอาเด็กๆไว้ไม่อยู่หรอกนะเพราะฉันเป็นแค่ลุงไม่ใช่แม่แบบนาย
จะยังไงก็แล้วแต่ฟังจบแล้วรีบกลับบ้านนะฉันมีเรียนต่อตอนเช้า ติ๊ด!)
แม่? เด็กๆ? หมายความว่ายังไงกัน?
